فهرست مطالب
اختلال موکنی یا کندن مو چیست؟
اختلال موکنی یا کندن مو چیست؟
حتما در اطراف خودتان، نوجوانانی را دیده اید که اصرار به کشیدن و جدا کردن مو های خودشان دارند. معمولا دیگران به آن ها توصیه می کنند که دست از چنین کاری بردارند اما در واقع این یک اختلال است که به نام اختلال موکنی یا کندن مو شناخته می شود و فرد به سادگی نمی تواند جلوی آن را بگیرد.
این اختلال معمولا در شروع دوران رشد و همزمان با بلوغ اتفاق می افتد و برای مدتی ادامه دارد. اگر فردی در اطراف شما به این اختلاف مبتلا شده است، می توانید از روش هایی برای کمک کردن به او استفاده کنید.
دریافت تخفیف نقدی خدمات کلینیک رز + مشاره رایگان
به طور کلی اختلال موکنی، یک وضعیت حاد و خطرناک برای بدن نیست اما سلامتی مو ها را با تهدید جدی روبرو می کند. در این مطلب، به طور کامل به این اختلاف و ویژگی های خاص آن می پردازیم.
تریکوتیلومانیا چیست؟
تریکوتیلومانیا، نام اصلی اختلال مو کنی یا کندن مو است. فردی که به این اختلال دچار می شود، دائما در حال کندن موهای خودش است و این کار را بارها و بارها تکرار می کند. فرد متبلا به این اختلال، تنها مو های روی سر خود را جدا نمی کند و ممکن است برای کندن همه مو هایی که در نقاط مختلف بدن او رشد می کنند، اقدام کند.
بعضی از افراد متبلا به این اختلال، تار های موی خود را به صورت جداگانه در می آورند و بعضی های دیگر، یک دسته بزرگ از مو ها را جدا می کنند. این موضوع به خود فرد و شرایط خاص او بستگی خواهد داشت.
نشانه های اختلال موکنی چیست؟
وقتی یک نفر دائما در حال کشیدن و کندن مو های خود باشد، به احتمال بسیار زیاد می توان اختلال موکنی را در او تشخیص داد. این مهم ترین نشانه تشخیص این اختلال به شمار می رود.
افرادی که با این اختلال دست و پنجه نرم می کنند، قبل از کندن مو ها دچار علائم اضطراب و تنش می شوند و به محض انجام این کار، احساس آرامش خاطر می کنند. در واقع درست قبل از شروع اختلال موکنی، آن ها به لحاظ روحی دچار تنش می شوند و به محض پایان کار، آرامش را به دست می آورند.
یکی دیگر از نشانه های تشخیص این اختلال، خالی شدن بخشی از مو های سر فرد است. معمولا در مناطقی از سر، نقاطی کاملا خالی به چشم می خورند.
در اختلال موکنی افراد علاوه بر کشیدن و کندن مداوم مو، معمولا مو های جدا شده را برای لحظاتی در دست های خودشان نگه می دارند و مشغول بازی با این مو ها می شوند. مشاهده این وضعیت، یکی از روش های دیگر تشخیص این اختلال به شمار می رود.
چه کسانی در معرض اختلال موکنی هستند؟
همه افراد در هر شرایطی ممکن است اختلال موکنی را تجربه کنند اما به طور کلی این وضعیت بیشتر برای نوجوان ها اتفاق می افتد.
مردان با نسبت 1 در مقابل 10، به مراتب کم تر از زنان به این اختلال دچار می شوند. در بین نوجوانان نیز دختر ها بیشتر از پسر ها در معرض تجربه کردن این اختلال هستند.
در نتیجه، دختران نوجوان اصلی ترین گروهی هستند که به اختلال موکنی دچار می شوند. آن ها بیشتر از دیگران در معرض چنین وضعیتی قرار می گیرند.
افرادی که دارای این اختلال هستند، به محض روبرو شدن با یک موقعیت استرس زا، اقدام به کندن و جدا کردن مو های خود می کنند. برای بعضی از افراد این اتفاق کاملا به صورت ناخودآگاه رخ می دهد و معمولا آنها متوجه نیستند که چه کاری انجام می دهند اما بعضی های دیگر، جدا کردن مو را به صورت آگاهانه انجام می دهند.
چه فاکتورهای ریسک تریکوتیلومانیا را افزایش می دهد؟
سابقه ژنتیکی، ریسک احتمال ابتلا به این اختلال را به شکل قابل توجهی افزایش می دهد. در واقع افرادی که سابقه این اختلال در خانواده نزدیک آن ها وجود داشته، بیشتر از دیگران در معرض ابتلا به اختلال مو کنی هستند.
استرس بالا، یکی دیگر از فاکتورهایی است که موجب افزایش ریسک ابتلا به این اختلال می شود. به ویژه نوجوانانی که دچار استرس حاد هستند و به دلایل مختلف، تحت فشار زیاد از سوی خانواده و دیگران هستند، ممکن است به تریکوتیلومانیا دچار شوند.
شرایط سنی، یکی دیگر از فاکتور های کلیدی در مورد این اختلال است. سال های حساس نوجوانی و بلوغ، احتمال بروز این وضعیت را در افراد بالا می برد.
افرادی که به اختلال های حرکتی و ذهنی دیگر دچار هستند نیز، ممکن است بیشتر از دیگران در معرض اختلال موکنی قرار بگیرند.
عوارض ناشی از اختلال مو کنی
اولین عارضه ناشی از دچار شدن به این اختلال، کاهش اعتماد به نفس در فرد است. کسی که به این وضعیت دچار شده، عموما از وضعیت ظاهری ناخوشایندی رنج می برد و همین موضوع موجب کاهش اعتماد به نفس او و کاهش احساس رضایت این فرد نسبت به خودش می شود. این افراد معمولا ناچار هستند برای پوشاندن نقاط کنده شده موی خود، از کلاه و یا مدل مو های خاص استفاده کنند.
آسیب دیدن فولیکول ها، یکی دیگر از عوارض ناشی از این اختلال است. به طور کلی این اختلال دائمی نیست و پس از حدود یک سال، از بین می رود اما اگر آسیب فولیکول ها جدی باشد، رشد مو ها دیگر اتفاق نمی افتد و نشانه های ناشی از این اختلال، همراه فرد باقی می ماند.
افراد دچار به این اختلال، معمولا در موقعیت های اجتماعی و شغلی دچار مشکلاتی هستند و از استرس بالا نیز رنج می برند. آماس پلک، آسیب دندان، شکم درد و انسداد روده، از عوارض جانبی این اختلال در شرایط بسیار حاد هستند.
دلایل ایجاد اختلال مو کنی
درباره دلایل ایجاد این اختلال، فرضیه های زیادی وجود دارد اما هنوز یکی از این فرضیه ها به عنوان اصلی ترین دلیل، در نظر گرفته نمی شود. چرا که هنوز به لحاظ علمی، اسناد کافی در این مورد وجود ندارد.
بعضی از دانشمندان، این اختلال را ناشی از مسائل ژنتیکی می دانند، برخی های دیگر معتقد هستند که این یک رفتار اعتیاد گونه است که به تدریج در واکنش به استرس در بدن فرد به وجود می آید و ماندگار می شود. بعضی های دیگر نیز آن را یک اختلال ذهنی ناشی از شوک می دانند.
آنچه در مورد اختلال موکنی جالب توجه به نظر می رسد، این است که افراد مبتلا به آن، معمولا به جز مو با سایر اجزای بدن خود کاری ندارند و واکنش غیرمعمولی به آن ها نشان نمی دهند.
درمان اختلال کندن مو
معمولا افراد دچار به این اختلال، دوست ندارند زیاد درباره آن صحبت کنند و از حرف زدن در این مورد، فراری هستند. به همین خاطر، آن ها به ندرت از دیگران تقاضای کمک می کنند. واضح است که این اختلال، برای درمان شدن به دخالت پزشکی نیاز دارد.
اختلال موکنی، مثل یک عفونت باکتریایی یا یک بیماری ویروسی نیست که با دارو های مشخصی به راحتی درمان شود. برای درمان این اختلال، باید روی ذهن افراد کار کرد و شرایطی را به وجود آورد که آن ها، عادت های دیگری را جایگزین این عادت کنند. هر چقدر که آن ها آرامش بیشتری داشته باشند، احتمال تکرار این رفتار برای آن ها کمتر خواهد شد